Peygamberimizin Aile Sevgisi
Aileyi ayakta tutan insani ve ahlaki değerlerin belki de en güçlüsü sevgidir. Muhabbet, meveddet, ülfet gibi kavramlarla da anılan sevgi, koşulsuz ve karşılık beklemeden var olduğunda gerçek anlamına kavuşur. “Vedûd” olan Allah, sevgiyi var eden ve sevilmeyi en çok hak edendir. Aile içindeki sevgi bağları -Kur’an’ın ifadesiyle- O’nun varlığının delilleridir. (Rûm, 30/21) Kur’an’a göre, “İnanıp salih ameller işleyenler için Rahman, (gönüllere) bir sevgi koyar.” (Meryem, 19/96) Her yaşta sevgiye muhtaç olan insanoğlu ise en yakınında nefes alan aile bireylerinin sevgisiyle beslenir, mutlanır ve umutlanır. Bünyesinde adalet ve merhameti de barındıran bir sevgi, aileye her anlamda şifadır. Peygamberimizin sevgiyi görünür kılan ve muhatabına sevgi sunumundan kaçınmayan bir tutumu vardır. Söz gelimi, Hz. Hatice’ye olan sevgisini ve vefasını onun vefatından yıllar sonra bile her ortamda dile getirmiş, hatta hatırasına hürmeten onun sevdiği insanlarla ilişkisini devam ettirmiştir.
