Kendi Ayıbını Görmek
Göz her şeyi görür de bir kendini göremez. İnsanoğlunun misali de böyledir işte. Dünyası ile meşgul olmayınca insan, hep başkalarının ayıbını, kusurunu görür, konuşur. Bahtiyar o kişidir ki, kendi hatalarıyla meşgul olmak onu halkın kusurlarını araştırmaktan ve görmekten alıkoymuştur. Hz. Mevlana tam da bu hakikati resmediyor Mesnevisinde. Dört kişi namaz kılmak için mescide gider, rüku ve sücuda dururlar. Her biri huşu içinde namazını kılmakta iken müezzin gelir. Namaz kılanlardan biri gayriihtiyari, “Müezzin ezanı okudu mu, yoksa daha vakit gelmedi mi?” diye sorunca öbür arkadaşı söze karışır; “Sus yahu, bak konuştun namazın bozuldu.” der. Üçüncü kişi dayanamayıp ikinciye: “Onu ne kınıyorsun baba, kendi derdine bak, kendini kına!” diyerek uyarmak ister aklınca arkadaşını. Dördüncü halinden hoşnut arkadaşlarını kınar ve: “Hamdolsun ben üçünüz gibi kuyuya düşmedim.” der.
Hülasa dördünün de namazı bozulur. Alemin ayıbı peşinde dolaşan kendi ayıbını göremez, vesselam!
