“Babacığım! Şeytana kulluk etme! Çünkü şeytan, Rahman’ın buyruğuna uymamıştır.” (Meryem, 19/44)
Peygamberlerin en büyük vazifesi tebliğdir. Bu sorumluluk onlardan sonra ümmetlerine aittir. Tebliğe muhatap olanların içinde yakın akraba hatta ana, baba, eş, oğul bulunabilmektedir. Nitekim Hz. İbrahim (as) babasına, Hz. Nuh (as) oğluna, Hz. Lût (as) hanımına tebliğde bulunmuşlardır. Tebliğde bulunan kişinin kullandığı üslup sözün tesiri açısından son derece önemlidir. Bu ayette Hz. İbrahim’in (as) babasına söylediği bir söz vardır. İbrahim’in (as), müşrik olan babasına “babacığım” diye hitap etmesi hem tebliğde ne kadar hassas olduğunu hem de babasına karşı saygıda kusur etmediğini göstermektedir.
Allah yoluna hikmet dilini kullanarak, güzel öğütle çağırmak esastır. Tebliğde daima yapıcı bir dil kullanmak gerekir.
Âsiyy: Allah’ın emirlerine karşı gelen, âsi.
