<p style="text-align: justify;"><strong>Darülaceze</strong>; <strong>II. Abdülhamid</strong> tarafından 1896 yılında İstanbul’da açılan bir hayır kurumudur. Kimsesiz çocuklarla yaşlı ve muhtaçlara sahip çıkmak amacıyla kurulmuştur. İçerisinde yetimhane, hastane, okul, hamam, fırın, cami, havra, kilise ve el sanatları imalathanesi bulunan bir kuruluştu.</p> <p style="text-align: justify;">Buralarda evsiz barksız, sokaklarda gezen, cami avlularında yatan kimsesiz çocukların eğitim ve bakımları yapılarak bir sanat öğretilmekte, yaşlı ve bakıma muhtaçların, engellilerin rahat etmeleri sağlanmaktaydı. Buraya alınan kişilerde din ve mezhep farkı gözetilmemekteydi. Darülaceze, devlet desteği olmakla birlikte kendi imkânlarıyla ihtiyaçlarını giderme esasına göre çalışan bir kurumdu. Çalışma gücü olanların imalathanelerde ürettikleri ürünler cami avlularında, sergilerde satılarak elde edilen gelirin bir kısmı kuruma alınır, bir kısmı da üreten kimseye verilirdi.</p> <p style="text-align: justify;">Günümüzde de Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığına bağlı olarak çalışan Darülaceze, bağışçıları ve gönüllülerinin de desteğiyle barınanlara her türlü hizmetin verildiği, muhtaç olunduğunda sığınılacak bir yuvadır</p> <p style="text-align: justify;"><strong>SÖZÜN ÖZÜ</strong></p> <p style="text-align: justify;"><em>Huzur ve afiyet, bir köşede oturmak değildir. Afiyet nefsinden kurtulmaktır. Kurtul da ondan sonra dilersen bir köşede otur. Dilersen halk içine karış! Molla Camî</em></p>