Resûlullah'ın kıymetli dadısı: Ümmü Eymen (r.a.)
Allah Resûlü dadısını ziyaret etmeyi vefatına kadar hiç ihmal etmedi. Ona baktıkça “Ehl-i beytimden geriye bu kaldı.” derdi. Resûlullah’ın dadısına olan sevgi ve hürmetini bilen Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer de vefatından sonra aynı şekilde Ümmü Eymen’i ziyaret ederlerdi. Yanına gittikleri bir defasında Ümmü Eymen ağlamaya başladı. “Niye ağlıyorsun? Allah katındakiler Resûlullah (s.a.s.) için daha hayırlıdır.” dediler. Doğduğu günden vefatına kadar hizmetinde bulunduğu ve anne şefkatiyle sevdiği Hz. Peygamber’den ayrı kalmak Ümmü Eymen’i çok üzmüştü. Peygamber’in yokluğuna alışmak kolay değildi lakin daha da zor olanı artık vahyin gelmeyecek olmasıydı. Bu hissiyatla Ümmü Eymen şöyle dedi: “Ben Allah’ın katındakilerin Resûlü (s.a.s.) için daha hayırlı olduğunu bilmediğimden ağlamıyorum. Asıl gökten inen vahyin kesilmiş olmasına ağlıyorum.” Aldıkları cevap karşısında Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer de ağlamaya başladılar.