“Uzun ince bir yoldayım/ Gidiyorum gündüz gece” diye tasvir ettiği dünya yolculuğu, Sivas’ın Şarkışla ilçesinin Sivrialan köyünde başlar. Yedi yaşında geçirdiği çiçek hastalığı yüzünden önce sağ gözünü, daha sonra da bir kaza neticesinde sol gözünü kaybeder. Geçirdiği talihsiz kazalar ve yoksulluk onu küçük yaşta saza yöneltir. Köyünde kendi hâlinde yaşayan Veysel’in şöhreti Ahmet Kutsi Tecer ile yayılmaya başlar. 5 Ocak 1931’de düzenlenen Sivas Âşıklar Bayramı’na katılanlar arasında o da vardır. Önceleri her âşık gibi “usta malı” diye tabir edilen deyişler çalıp söyler. Veysel, 1933’ten sonra, eski âşıklar gibi elinde sazı ile belde belde dolaşmaya başlar. Bir ara köy enstitülerinde saz öğretmeni olarak da görev yapar. Şiirlerini daha sonra Sazımdan Sesler adlı kitapta toplar. Bütün şiirlerini bir araya getirdiği Dostlar Beni Hatırlasın ise son kitabıdır. Hayatının son yıllarında akciğer kanserine yakalanan Âşık Veysel, 21 Mart 1973’te Sivrialan’da vefat eder.
“Allah izin verirse” demeden hiçbir şey için, “Şu işi yarın yapacağım” deme! Unuttuğun takdirde rabbini an ve “Umarım rabbim bana, doğruya bundan daha yakın yolu gösterir” de. (Kehf, 18/23-24)