<p style="text-align: justify;"><strong>Risaletten yaklaşık bir yıl önce Muhammedü’l-Emin, kendisine göz aydınlığı olacak dördüncü kızının doğumuyla müjdelendi. Dünyaya bir kız çocuğu geldiğinde utanç ve öfkeden yüzlerin kapkara kesildiği o zamanlarda beyaz ve parlak çehresiyle hane-i saadete aydınlık ve neşe getiren bu minik misafirin adı Fâtımatü’z-Zehrâ oldu.</strong></p> <p style="text-align: justify;">Allah Rasûlü ciğerparesi Fâtıma’ya, Fâtıma da babasına çok düşkündü. Onun üzülmesine dayanamazdı hiç. Bu yüzden Mekke’de geçen zorlu yıllarda, en zor zamanlarında bir anne şefkatiyle yanında olmuştu. Babası (s.a.s.) de onu “ümmü ebîhâ” (babasının annesi) diye sever, “Fâtıma benden bir parçadır. Ona eziyet veren şey bana da eziyet verir.” derdi. (Müslim, Fedâilü’s-sahâbe, 94)</p> <p style="text-align: justify;">Baba kız arasındaki sevgi ve muhabbet zamanla öylesine bir hâl almıştı ki tavır ve davranışları bile birbirine çok benziyordu artık. Öyle ki babasının vefatının ardından Allah Rasûlü’ne ailesinden ilk kavuşacak kişi de kızı Fâtıma olmuştu. (Buhârî, Fedâilü ashâbi’n-nebî, 12) Rasûlullah’ın âhirete irtihalinden altı ay sonra yaklaşık yirmi dokuz yaşında Medine’de vefat etti.</p> <p style="text-align: justify;"><strong>SÖZÜN ÖZÜ</strong></p> <p style="text-align: justify;"><em>İki kişinin darıldıktan sonra birbirinin ayıplarını ortaya çıkarması münafıklık alametidir.</em></p> <p style="text-align: justify;"><em>İmam-ı Şâfiî</em></p> <p style="text-align: justify;"><em>Öldükten sonra da yaşamak isterseniz, ölmez bir eser bırakınız.</em></p> <p style="text-align: justify;"><em>Hz. Ali (r.a.)</em></p>