<p style="text-align: justify;"><span style="color:#ff8c00;"><strong>Çocuklarınızın sizin dünyanızdaki anlamı kısaca nedir?</strong></span></p> <p style="text-align: justify;">Çocuklarımın şu kısa hayatımıza anlam katan Allah (c.c.)’ın bir lütfu olduğuna inanıyorum. Ayrıca Peygamber’imizin (s.a.s.) müjdesi, cennetin anahtarı olduklarını düşünüyorum. Allah (c.c.)’ın emanetine sahip çıkarak onları en güzel şekilde yetiştirmek, vatana millete hayırlı evlatlar olmalarına vesile olmak, bu uğurda çaba göstermek hayatıma bambaşka bir anlam katıyor diyebilirim. Nuran Sevinç</p> <p style="text-align: justify;">Çocuklarım benim her şeyim. Bazen hatalarımı gördüğüm aynam, kimi kusurlarımı düzeltmeme yardımcı olan öğretmenlerim, yalnızlığımı alan arkadaşlarım, en büyük yardımcılarım, sıkıntılı anlarımda sıcacık yüreklerine, cennet kokularına sığındığım limanlarım. Kübra Arslan</p> <p style="text-align: justify;">Yaradan’ın eşsiz lütfu, sonsuz şükür sebebi, Allah (c.c.)’ın kutsal emaneti. Masumluğun mücessemleşmiş hâli, gülüşü umar, kokusu şifa bir cennet meyvesi. Tuba Abuzeroğlu</p> <p style="text-align: justify;"><span style="color:#ff8c00;"><strong>Eskiler, “Bir garip, iki rakip, üç denge” demişler; dördü de sizden dinleyelim...</strong></span></p> <p style="text-align: justify;">Eskiler ne demişlerse güzel demişler, bu ifadenin gerçeklik payı olduğunu düşünüyorum. Hatta bu sözün hakikatini bizzat müşahede ettim diyebilirim. Özellikle tek çocuğun ne kadar garip büyüdüğünü takdir edersiniz. Dördüncüyü ise “bereket” olarak tarif edebilirim. Rızkı veren Allah (c.c.) dördüncüyle birlikte hanenin bereketini de ziyadeleştiriyor. Nuran Sevinç</p> <p style="text-align: justify;">Dört çocuk bizim için şu hâliyle bir yandan bol karmaşa ve biraz curcuna diğer yandan çok sevmek, çok sarılmak, çok mutluluk demek. Çokça şaşırmak ama hep paylaşmak. Tuba Abuzeroğlu</p> <p style="text-align: justify;"><span style="color:#ff8c00;"><strong>Modern kent hayatında gittikçe daha az çocuklu ailelerle karşılaşmamızın sizce sebepleri nelerdir?</strong></span></p> <p style="text-align: justify;">İsrafa kaçan yaşam tarzlarının maddi açıdan aile bütçesini zorlaması, hayatı olduğundan daha pahalı göstermesi, ikinci bir çocuğun bile ihtiyaçlarının karşılanamayacağı sanrısını zihinlere yerleştirdi. Mesela bir bebeğe doğmadan önce yapılan bebek partileri, bebek doğduğunda hastane odası konseptleri, 40 mevlidi, ilk yaşı, ilk dişi… Bütün bunlar insanların gözünü korkutmuş gibi. Hâlbuki zaten toprağı, çamuru, beştaşı, bayramlarda şeker toplamayı bilmeyen çocukları tablete TV’lere youtuber’lara emanet etmektense onu kardeşiyle kuracağı oyunlarla buluşturmak çok daha güzel. Kübra Arslan</p> <p style="text-align: justify;">Çalışma hayatının zorlukları, bölünmüşlük ve yetememe, yetişememe hissi buna sebep. Ayrıca çocukların doğal gelişim sürecine sürekli müdahale edilerek bir yarışa ve rekabet ortamına sokulması ebeveynler için işi oldukça zorlaştırıyor. Tüm günlük alışkanlıkları ve sosyal yaşamı bu minik insanları bir yerlere yetiştirmeye çalışmakla geçen anne babada bir tür yılgınlık peyda oluyor. Tuba Abuzeroğlu</p> <p style="text-align: justify;"><span style="color:#ff8c00;"><strong>Çocukların ev içinde sosyalleşmesi, paylaşım hukuku geliştirmesi noktasında çok çocuklu ailelerin nasıl bir avantajı var?</strong></span></p> <p style="text-align: justify;">Çocuklarda paylaşma duygusunun yerleşmesinde kardeşlerinin olması avantaj sağlıyor. Kardeşe duyulan sevgi paylaşmayı daha da kolaylaştırıyor. Paylaşmayı öğrenen çocuk toplumda daha kolay kabul görüyor ve sosyalleşmesi ivme kazanıyor. Basit bir örnek, oyuncağını kardeşiyle paylaşan çocuklar okul ortamında arkadaşlarıyla iletişim kurarken zorlanmıyor. Kübra Arslan</p> <p style="text-align: justify;">Çocukların en önemli ve ilk eğitim yuvasının, ilk sosyal ortamının bizzat doğup büyüdükleri aile olduğunu ben de tekraren ifade edeyim. Evde çocuğun kardeşi varsa hatta birden fazla kardeşi varsa bu sosyalleşme süreci daha kalıcı ve hızlı oluyor. Birbirlerinin arkadaşı oluyor çocuklar, özellikle kardeşlerin yaş aralığı da birbirine yakın olursa bu çok daha güzel neticeler veriyor. Kendi çocuklarımdan örnek verecek olursam, çocuklarım evde başka bir arkadaşa ihtiyaç duymadan o kadar güzel oyunlar, etkinlikler tasarlıyorlar ki bazen ben bile şaşırıyorum. Oysa tek çocuğum olduğu yıllarda sürekli oğlumla oyun kurma, onu eğitecek etkinlik tasarlama çabasındaydım. Ki çoğu zaman bir yetişkinle oynamak ona yetmezdi. Çocukla çocuk olduğunuzu düşünüyorsunuz ama çocuk biliyor ki karşısındaki çocuk değil. Bu yüzden çok çocuklu ailelerde bu gerçekten bir avantaja dönüşüyor. Kardeşi olmayan çocuklar özellikle küçük yaşlarda arkadaşlık kurmakta da zorlanabiliyorlar, oyun parklarında kalabalıklar arasında kendi kendine oyun oynamaya çalışan oyuncağını kimseyle paylaşmak istemeyen çocuklara şahit oluyorum zaman zaman. Bu yüzden ailelerin çocuklarına verecekleri en güzel hediye onlara arkadaş olacak kardeşlerdir diye düşünüyorum. Nuran Sevinç</p> <p style="text-align: justify;"><strong><span style="color:#ff8c00;">Çocuklar arasında duygusal adaleti sağlamakta güçlük çekiyor musunuz?</span></strong></p> <p style="text-align: justify;">Bu soruya nasıl cevap versem acaba, şöyle söyleyeyim bazen zorlandığım oluyor. Ama bu durum onlar arasında herhangi bir ayrım yaptığım, birini diğerine tercih ettiğim düşüncesinden değil. Dört çocuğum var ve yaşları birbirinden farklı, ister istemez yaşlarına göre istekleri, ihtiyaçları, beklentileri farklı oluyor. Özelikle en küçük olana daha fazla vakit ayırmam gerekebiliyor. Bu sefer de büyük olana daha az vakit ayırma durumu oluyor. Çocuklar bazen bu zaruri durumu tam olarak algılayamayabiliyor ve sitem edebiliyorlar. İşte böyle durumlarda onlar arasında adaleti sağlamakta zorlandığımı düşünüyorum… Nuran Sevinç</p> <p style="text-align: justify;">Duygusal adaleti sağladığımı düşünüyorum ama çok zor oluyor bunu çocuklara anlatmak, uygulamak. Onlar, aralarındaki yaş farkını hesaba katmadan eşitlik istiyorlar, benim haksız davrandığımı zannediyor özellikle büyük oğlum ama sonra anne sen haklıydın diyebiliyor. İşte o zaman değmeyin sevincime. Kübra Arslan</p>