İmam Şâfiî (h.150/m.767) Gazze’de doğdu. Yaşadığı devir, Abbasiler zamanına isabet etmektedir. Baba tarafından soyu Hz. Peygamber’in dördüncü kuşaktan dedesi Abdümenâf ile birleşir.

Mekke’de büyüdü ve temel dinî eğitimine burada başladı. İlme yöneldi, güçlü hâfızası sayesinde küçük yaşta Kur’an-ı Kerim’i ezberledi.

On üç yaşında iken Mescid-i Harâm’da Kur’an okutmaya başladı. İlim meclislerine katıldı. Arap şiiri, edebiyatı ve tarihine ilgi duydu.

Medine, Mısır, Yemen, Rakka ve Bağdat gibi şehirlere giderek devrin önemli hocalarından ders aldı. Bağdat’ta İmam Muhammed b. el-Hasen eş-Şeybânî’den ders aldı.

İmam Şâfiî’nin düşünce yapısında genel olarak vahiy, özel olarak Resûlullah’ın sünneti, merkezi bir konuma sahiptir. Medine merkezli Hicaz fıkhı ile Kûfe merkezli Irak fıkhı arasında özgün bir sentez gerçekleştirdi. Hanbeli mezhebinin imamı, Ahmed Bin Hanbel İmam Şâfiî ile tanıştı ondan ders almaya başladı.

İlmi birikimi Şâfiî Mezhebi, bu mezhebe mensup kişiler de Şâfiî diye adlandırıldı. Ahkâmü’l-Kur’ân, el-Ümm, er-Risale fi’l-usûl, el-Müsned en önemli eserleridir. Mısırda (h.204/m.820) 53 yaşında vefat etti, orada defnedildi.

SÖZÜN ÖZÜ

Ben erdemden başka zenginlik tanımıyorum. İbn Sina Duygunun asaleti, kuvvet ve isabetindedir. Cemil Meriç

Editör: Mehmet Çalışkan